Eramus in Kreta, Tjilp

Hallo allemaal,

Dit is mijn reisweblog waar ik zal "proberen", regelmatig een relaas van de beleefde avonturen te posten. Want hier heeft men vooral tijd om niets te toen. Dat wil zeggen, vooral genieten en een beetje werken. Geen stress. De spreuk van de Hongaren: "Maibe Laiter" (door hun accent klinkt "maybe later" zo). Zalig dus. Just chill. Geen opgejaagde ratjes hier in een race naar het werk en geld.

Binnenkort zullen ook hier foto's daarvan te bezichtigen zijn. Handig toch. Lang leve internet. Als het vooruit gaat tenminste. Wat in het hotel niet het geval is. Dus de foto's zal ik moeten uploaden in de school, waar wel snel internet beschikbaar is.

Vandaag was het een zalige dag. Gisteren wat veel gedronken. Bier, Ouzo, Tequila. Uitgeweest tot ik weet niet meer hoe laat, het moet ongeveer 5u geweest zijn. Eerst drinken we in het hotel, iedereen brengt iets om te drinken mee, we delen dat dan en rond 23u gaan we naar het centrum van Heraklion om daar ofwel andere erasmuskes te ontmoeten op één van de pleinen, of we gaan naar een café, discotheek. De café's zijn leuk. Je hebt ze in alle soorten. Gisteren ben ik met de Spanjaarden in een Salsa bar beland. Vraag me de naam niet want dat weet ik niet (meer). Toffe sfeer, goede muziek, ik dacht niet enkel salsa. De Spanjaarden zijn tof. Ze mogen me wel. Vooral de Basken. Urtzi bijvoorbeeld, een forse jonge, integere kerel met een gouden hart. Eerlijk en oprecht. En Andoni, wat Spaans is voor Anthony. Mijn naam is trouwens ook een veel voorkomende naam op Kreta. Dat komt door hun Orthodox geloof en de heilige St. Antonius.

De Basken trakteren me altijd op Tequila. En gisteren vertelde ze me dat ik op een Spanjaard lijk. Huh? Enfin, ik voel me vereerd. En dan mijn heuptas. De anderen lachen ermee en Martin vindt het uncool en "so european". Maar in Spaans Baskenland heeft iedereen het. Gek hoe sommige accessoires tot een band kunnen leiden. Ik vind het gewoon praktisch. Al doet het me wel op een toerist gelijken.

Goed gefeest dus. Daaraan is hier geen gebrek. Een beetje werken, en vooral veel genieten, feesten en het prachtige eiland verkennen.

Terug naar vandaag. Wakker geworden rond 12u, met een lichte kater. Gelukkig heb ik van Fons, de Vlaming uit Geel die vorige week vertrokken is, een doos Dafalgan gekregen. Dan zijn we, Martin (Brit) en Rinus (West-Vlaming) naar het strand van Amoudara gegaan dat op wandelafstand van het hotel ligt, 5' ongeveer. We noemen het "the shitty beach". Omdat het zo vervuild is door zwerfvuil, en enkele kilometers verderop kan je een elektriciteitscentrale zien, ik denk op kolen. Want ze heeft 3 schoorstenen en de produceren logischerwijs rook. Niet bepaald een romantiserend uitzicht dus.

Maar het is nog altijd beter dan onze spuuglelijke Belgische kust. Met alle respect. Het water is prachtig helder blauw, achter en links zie je bergen en voor je ligt een rotseiland, dat voorheen bevolkt was door geiten tot men op een dag besliste van ze allemaal af te knallen, dat is me toch verteld. Het eiland is dus één grote kale rots.

De zon stond al lekker warm te schijnen aan de hemel. Heel de dag in bloot bovenlijf rondgelopen. Op 3 april, probeer je zoiets in België maar eens voor te stellen. Wat op het strand gelegen dus. Ik begin al wat kleur te krijgen. Sorry, voor diegenen die dit nu in triestig Belgenland lezen. Dan terug naar het hotel, wat eten. Wat in de lounge rondhangen. De eigenaar van het hotel, Giorgos Markakis, een 76-jarige gewezen kapitein van een olietanker noemde me "professor". "Professor" zei hij, wil je me helpen met het afkuisen van stoelen in de veranda. Natuurlijk heb ik dat gedaan. De anderen vonden me natuurlijk een idioot. Het is voor het feest van vanavond en morgennamiddag ter ere van Pasen. Dat wordt hier nog uitbundig gevierd met lekker eten, een bezoek aan de kerk, vuurwerk enz... Het is niet gereduceerd tot een louter commerciële bedoening zoals bij ons. Straks, rond 22u30 ga ik met hun mee naar de kerk en daarna, omstreeks 24u30 eten we allemaal soep gemaakt met lever en groenten. Achteraf is er zoetigheid voorzien. En morgen gegrild lam (speciaal geslacht voor het feest), soep, aardappelen, groenten en zoetigheid. Jammie. Voor slechts € 15. Dat kan ik niet aan me voorbij laten gaan, toch.

Morgen nog proberen wat te werken aan men site. Want van dinsdag tot zaterdag gaan we naar Santorini met de ferry. We verblijven daar in een hotel voor € 10 per nacht. Georganiseerd door een erasmusstudent. De hele bende van het hotel zal er zijn denk ik, zo'n 25 studenten. Geweldig. Kon ik mijn hele leven maar student blijven. Niets dan voordelen. Al heb ik afgelopen semester wel echt afgezien. Want de drukke lessenrooster, de vele opdrachten en examens aan het einde waren slopend voor lichaam en geest. Tel daar men winterdepressie nog eens bij op.

Gelukkig kan ik hier in Kreta terug op adem komen. Ik ben blij dat ik deze kans heb genomen en gekregen. En dankbaar aan iedereen die dit mogelijk heeft gemaakt.

Voila, tot hier dit eerste verslag.