Verslag Santorini

Langzaam verlaat de ferry Santorini. De schroef van het schip kleurt het diepblauwe water turquoise en laat een uitdeinend spoor van diverse herinneringen en emoties na. Plezier, romantiek, spijt, diverse emotionele momenten die iedereen getekend hebben. We hebben hier gefeest, prachtige uitstapjes gemaakt, adembenemende landschappen aanschouwd. Santorini doet iets met je. De plaats is zo mooi, zo magisch. Een eiland met de vorm als een eerste kwartier maansikkel, dan volgt Thirasia en de kleine rots Aspronisi met in het midden de vulkaaneilanden Nea Kameni en Palia Kameni.

Vroeger, voor de grote zondvloed waar alle religies en volkeren over berichten, was het eiland zo goed als cirkelvormig met slechts een kleine opening met in het midden de vulkaan. Er is dan een uitbarsting geweest die zo krachtig was dat het eiland in stukken heeft gesplist. Grote delen zijn verdwenen onder enorme brokken steen en lava. Men vermoed dan ook dat hier de mythische stad Atlantis is geweest. Wat wel zou kunnen natuurlijk. De huidige stad Akrotiria heeft men pas in 1967 ontdekt omdat ze bedolven was onder de lava.

De vloedgolf veroorzaakt door de uitbarsting was tientallen meters hoog als ze Kreta bereikte en heeft de hele Minoïsche beschaving doen verdwijnen.

Tot hier een beetje geschiedenis en geografie. Bij mijn aankomst eerst vond ik Santorini niet zo speciaal. Toegegeven, het was natuurlijk mooi, maar het eiland op zich, de plantengroei, het oogde maar kaal en met zeer weinig diversiteit. En zoals steeds vergelijk ik met Frankrijk omdat dat land toch nog steeds mijn grote liefde blijft. Na enkele dagen echter neemt het een plaats in je hart in.

Je geniet van de typische geel/witte margrietjes die overal op het eiland bloeien. In de steden zie platanen, er zijn olijfbomen en het landschap is bezaaid met cirkelvormige wijnstokken. Niet zoals je ze in Frankrijk ziet. Is het een andere soort of heeft het andere, speciale doeleinden. Ik u blijf het antwoord schuldig. De zwaluwen voeren vrolijk hun acrobatische vluchten uit. Een waar schouwspel ze bezig te zien.

De eerste dag was dus een beetje wennen. Het hotel was zoals alle huisjes hier prachtig geschilderd. In het roze. De meeste huisjes zijn typische wit/blauw. Wederom vriendelijke mensen.

De tweede dag zijn we met de bus naar Perissa en “The Red Beach” geweest. Voor een belachelijk lage prijs, € 1,5. Zo ver was het nu ook niet, het is tenslotte een klein eiland. Maar toch. Het strand in Perissa is prachtig. Links van je een grote rots. Parasols van bamboe. Het paradijs kortom. “The red beach” is minder mooi. De achterliggende rots is rood, vandaar de naam. Het strand is echter gewoon zwart, door de vulkanische kiezeltjes, zoals de meeste stranden hier. En gloeiend heet aan je voeten.

De derde dag hebben we 5 auto’s gehuurd. Een karavaan Eramuskes dus. En dat moest fout gaan. Spijtig genoeg. Eerst zijn we met zen allen naar een ander strand gereden, vergelijkbaar zoals in Perissa. Eén van de bestuurders echter kon het niet laten om op de grote grindparking te gaan driften met de wagen. Plezant natuurlijk, en ik heb ook zo’n stoten uitgehaald vroeger. Dus ik mag het zeker niet veroordelen. Maar enkele meters verderop was men de muur van het hotel aan het schilderen. Die kon niet lachen met de veroorzaakte stofwolk tot gevolg. Een beetje een overdreven reactie maar hij belde de verhuurmij die dan ons belde. Stress en onenigheid tot gevolg. Verbouwereerd en terneergeslagen bleven we achter op het strand. Omdat de verhuurmij dreigde één van de wagens te komen halen. Ik wist eerst niets van het hele gebeuren omdat ik aan het water vertoefde. Eenmaal op de hoogte van het gebeuren en de feiten besliste ik om onze trip verder te zetten omdat niemand hierin het voortouw nam. We hadden betaald voor de wagen, ik wilde het eiland verkennen en had zelf niets verkeerd gedaan. Ook was het niet zeker of de verhuurmij zou komen. Waarom dan bang zitten afwachten. Na wat argumenteren heb ik dus iedereen meegekregen. Dat was echter nog niet het einde van het verhaal. Op de parking reed een andere bestuurder tegen een korte, uitstekende boom. Krassen tot gevolg. De voorheen driftende wagen bleek wat platte bande te hebben. Ik was bestuurder van één wagen met als inzittende: Vajk, Gerge en Robert, allemaal van Hongarije. We waren al hardop aan het denken van de trip op ons eigen verder te zetten. De driftende wagen en ik stopten aan tankstation voor wat lucht. De andere drie wagens waren uit het zicht verdwenen. Hier hebben we beslist van onze eigen weg te gaan.

Achteraf hebben we dan vernomen de andere 4 wagens hun trip hebben gemaakt. Maar naar hun verhalen te hebben gehoord was onze trip beter. We hadden mooiere dingen gedaan en gezien. Zoals een rit naar de “lighthouse”, dan een toevallige rit naar de hoogste berg via de wijnroute, vervolgens “The red Beach”, en een toevallige ontmoeting met Jenna en haar Finse vriendinnen. Om dan uiteindelijk toch samen te komen om de zonsondergang in Oia, Ia te zien. Fantastisch. Dan zie je de pracht van het eiland en grijpt het je helemaal. De rust, de ongelooflijke prachtige omgeving, het blauwe water en de vulkaan. En overal in de verte zie je de andere eilanden van de Cycladen.

De laatste dag was de mooiste. Dan hebben we met een prachtig houten schip een boottocht gemaakt in de caldera. Eerst naar Nea Kameni om de actieve vulkaan en haar kraters te bezichtigen. Door de verschillende uitbarstigen groeide het eiland steeds. De laatste was ergens rond de jaren ’30. Bovenop de vulkaanbergen en in de caldera was het heel winderig en koud. Maar je kon echt de warmte van de vulkaan voelen. Er was een opening waar stoom uit kwam en vanuit één krater zag je een lichte rookwolk ontsnappen. In de zomer moet het nog spectaculairder zijn door de extreme hitte. Het eiland bestaand uit kleine en grote brokken ruwe, door de vulkaan uitgebraakte en daarna opeengestapelde zwarte rotsblokken. Je kan je voorstellen hoe de aarde er heel in het begin moet hebben uitgezien. Er groeit een roodachtig onkruid en zelf een kruid waar groene bonen aan groeiden. Dat waren de 2 planten die je overal op de vulkaan zag. Evolutie in een pril stadium.

Daarna naar Palia Kameni om te zwemmen in de “hot springs”. Ik dacht dat we zouden aanmeren en via een strand in de hot springs zouden komen. We moesten echter van de boot in het, eerst koude water springen en ongeveer 10 meter zwemmen om dan in de ondiepe hot spring te komen. Lamentabele zwemmer als ik ben twijfelde ik natuurlijk of ik dit avontuur zou ondernemen. Er werd vooraf gewaarschuwd dat je een goede zwemmer moest zijn. Gelukkig meerde het schip zeer dichtbij aan en ik achtte de tocht haalbaar, en ik wou het ook niet missen. Anderen, die met een ander schip daar waren (o.a. de Finse meisjes die echter van geen kleintje vervaard zijn) moesten wel 100m zwemmen. Dat zou ik nooit gehaald hebben en ook niet gedaan hebben. Van onze groep heeft iedereen de tocht gedaan behalve Karolina. Een Pools meisje die me vertelde dat ze ook een slechte zwemmer is. Ze doet me denken aan Wendy, de zus van Nathalie. Qua gestalte en karakter. Tenger en opgewekt. Steeds lachende. Daarna zette de boot koers naar Thirasia waar we 2 uur hadden om het eiland te verkennen. Er staan maar een handvol huisjes op. De gids vertelde me dat je het eiland kan kopen voor 1,5 miljoen euro. Een koopje. Onderweg genoten we natuurlijk van de romantische boottocht doorheen de caldera. Op het voorsteven tot vlak aan de boeg waren houten banken waarop we konden plaats nemen en genieten. Ik had gezelschap van Elsa, een mooi en lief meisje van Estland. Er hing romantiek in de lucht. Of heb ik me laten meeslepen door het prachtige uitzicht, het mooie houten schip dat door het blauwe water kliefde. Zet mij op een boot in een prachtig gebied zoals Santorini en ik ben vertrokken. In het engels zegt men: ” i got carried away”.

Maar ze stelde mijn gezelschap toch op prijs. Eenmaal op Thirasia aangekomen hebben we samen met David, heerlijk gegrilde kalamares gegeten aan de waterkant. Daarna een lange en vermoeiende klim naar boven op het eiland via de aangelegde stenen trap. Daar staan dus de enkele huisjes. Er was een taverne en aan de taverne een cementen trap die net hersteld was. Het cement was nog nat en ik kreeg het idee van onze handen er in te drukken. Wat we hebben gedaan en daarna onze naam erbij geschreven.

We dalen terug af via de trap naar de haven en klimmen terug aan boord. We zetten koers naar Oia waar we even halt houden om sommigen van de boot laten. Daarna naar Fira waar de tocht begon en eindigde. Van daar moeten we de 600 treden tellende trap naar het centrum van Fira nemen. Je kan het per muilezel doen, maar arme en dappere Erasmus studenten als we zijn verkiezen we de benenwagen.

Santorini is nogmaals adembenemend. Ik raad het iedereen aan om er eens naartoe te gaan. De 6 uur durende boottrip in de caldera moet je ook gedaan hebben. Voor 25 euro krijg je een onvergetelijke ervaring. Geen geld als je het mij vraagt. Om de vulkaan op Nea Kameni te betreden moet je wel € 2 betalen. Grappig en afzetterij tegelijk. Het schip meert aan, je gaat van boord en 10 meter verderop staat er een persoon achter en op zen Grieks in elkaar getimmerd toogje met daarop en kassa om het geld te ontvangen. Je mag dan een foldertje nemen bij wijze van compensatie. Iemand die ik ken, is er ook geweest en hij vroeg wat ze deden met geld, want het is namelijk een beschermd gebied. Het is ook illegaal om er stenen van mee te nemen. Misschien gebruiken ze het geld om iemand te betalen om de stenen te tellen.